|
Walc Angielski
Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się słynnej
"angielskiej flegmie" i niechęci do szybkich tańców, a także modzie lansowanej
przez młodych tancerzy, którzy zapoczątkowali styl tańca upodobniony do chodu.
Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na
płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu
wskazówek zegara. Sędziowie oceniając wykonanie tańca szukają wahadłowego (tzw.
swingowego) ruchu z różnymi wariantami unoszeń i opadań w czasie trwania każdego
taktu. Chociaż kroki są dość proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości.
Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii. W walcu angielskim bardzo
ważny jest trzymanie partnerów, przez cały czas tańca nie powinno się zmieniać.
Podobnie sylwetki tancerzy powinny być niezmienne i tworzyć piękne długie linie.
Walc angielski musi być tańczony w tzw. kontakcie, czyli ciała tancerzy stykają
się od kolan, aż do mostka partnerki. Chociaż jest to taniec określany jako
wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji i mocno obciąża stopy.
Walc Wiedeński
Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu
Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy
ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach
wszystkich obejmowali kobiety. Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi
konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano
się nawet na wypadki śmiertelne! Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny
taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i
najbardziej eleganckim tańcem standardowym. Walc wiedeński jest szybszy niż jego
młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, bo jego główna cechą
jest rotacyjny ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Ruch ten powinien być mocny, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja unoszeń i
opadań musi być delikatna. Podobnie jak w walcu angielskim sylwetki tancerzy
muszą być niezmienne i stykać się od kolan aż po mostek partnerki. Ciekawostka
jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót w prawo, obrót w lewo, krok
zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl.
Tango
Zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki
cesarz zakazał tańczyć go na swoim dworze. Chociaż do Europy tango przybyło jako
taniec latynoamerykański, uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze
tańczą blisko siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd. Tango
ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny
charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów
głowy. Bardzo ważne są w tangu naprzemienne gwałtowne i płynne ruchy
przypominające sposób poruszania się dzikich kotów. Tango jest płaskim tańcem,
czyli jest pozbawione całkowicie unoszeń i opadań. Jako jedyny taniec
standardowy nie ma akcji swingowej, czyli ruchu wahadłowego.
Foxtrot
Foxtrot opiera się na podstawowych figurach chodu, a kroki
kłusujące dzięki którym taniec ten zyskał właściwy charakter, wprowadził aktor -
nomen omen - Harry Fox występujący w Nowym Jorku 1914 r. Ciekawostką jest, że w
tym tańcu prawie nigdy nie łączy się stóp.
Wolna muzyka jest niezwykłym wyzwaniem dla tancerzy i
daje duże możliwości interpretacji rytmicznej tego tańca. Ruch powinnien być
płynny i mocny, a tancerze powinni utrzymać przez cały taniec tę samą prędkość
oraz specyficzny sposób unoszeń i opadań (tzw. akcję foxtrotową). Foxtrot
uznawany jest za najtrudniejszy taniec standardowy. Złośliwi twierdzą, że jest
tak trudny ponieważ symbolizuje szczęśliwą parę małżeńską po latach wspólnego
życia. Nazywa się też go tańcem prawdy, wśród sędziów krąży powiedzenie: "Pokaż
mi swojego foxtrota, a powiem ci, jakim jesteś tancerzem".
Jive
Jitterbug został przywieziony do Europy w latach 40. przez
amerykańskich żołnierzy. Kiedy pojawił się w londyńskich lokalach, wywołał
euforię, ale także przerażenie. Znani ze swego pragmatyzmu Anglicy zmodyfikowali
jitterbug pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych i tak narodził się
jive. W latach 70. został uznany za taniec turniejowy. Współczesny jive zawiera
elementy jitterbug'a, swingu i rock'n'roll'a. Od tancerzy wymaga świetnej
kondycji i sprawności, muszą pokazać zarówno elementy swingowe, oparte na
podskokach, a także tzw. kicks & flicks. Chociaż jest tańcem wyczerpującym, w
turniejach tańca tańczony jest jako ostatni, więc zawodnicy od początku tańca
muszą walczyć ze zmęczeniem.
Cha Cha Cha
Gdy Pierre Lavelle, angielski nauczyciel tańca odwiedził
Kubę zauważył, że kubańska rumba ma więcej różnych kroków niż tańczona w
Europie. Kiedy wrócił do Wielkiej Brytanii stworzył z "dodatkowych" kroków
kubańskiej rumby oddzielny taniec. Melodia cha - cha to połączenie ludowych
rytmów kubańskich i jazzu. Cha-cha-cha jako odrębny taniec została uznana w 1953
r. ale jej reguły od tego czasu kilkukrotnie uległy zmianom. Cha-cha-cha składa
się z około 20 podstawowych figur i opartych na nich niezliczonych wariacji.
Taniec ten wymaga silnej pracy nóg i bioder. Ruchy muszą być energiczne, wręcz
zadziorne, ale nogi podczas tańca nie powinny wychodzić poza obrys ciała.
Istotnym elementem technicznym są wyprostowane nogi w większości pozycji.
Mambo
Mambo narodziło się w latach trzydziestych XX wieku na
Kubie z połączenia swingu i muzyki kubańskiej. Taniec ten ma parzyste metrum
2/4. Choć jest uważany za szybki, w rzeczywistości jest pełen bardzo
precyzyjnych ruchów. W latach 40. pojawił się w klubach Havany (m.in. La
Tropicana Dance Club), a potem bardzo szybko przeniósł się do Stanów
Zjednoczonych, choć w nieco spokojniejszej formie, pozbawionej figur
akrobatycznych. Po raz pierwszy pokazano go 1947 r. w New York’s Park Plaza
Ballroom. Szkoły mambo powstawały wtedy jak grzyby po deszczu, wymyślono nawet
nazwę dla ogarniętych nową modą – "mambonicks". Popularność mambo nie trwała
jednak długo, ponieważ zostało wkrótce wyparte przez znacznie prostszą cha-chę.
Ma on jednak swoich zwolenników i często przypominany jest w filmach czy
piosenkach, chociażby "Mambo no 5".
Pasodoble
To taniec o ściśle określonej dramaturgii, a tancerzom nie
wolno pominąć żadnej z figur, a mężczyzna odgrywa w nim rolę dominującą.
Mężczyzna w pasodoble odgrywa rolę torreadora - "torrero", kobieta symbolizuje
czerwone sukno - "cappa". Ruchy partnerów to przemieszczanie się wokół
wyimaginowanego byka. Marszowa muzyka, która pierwotnie grana była podczas
parady na rozpoczęcie corridy, buduje napięcie. Kobieta w pasodoble porusza się
wokół partnera, ruchy obojga tancerzy muszą być gwałtowne i dramatyczne. Chociaż
rola kobiety określana jest jako "cappa", w niektórych momentach tańca przejmuje
ona role matadora lub byka, ale nigdy nie podejmuje walki. Nawet wtedy kiedy
kroki "torrero" i "cappa" są takie same, kobieta powinna być jak cień toreadorra.
Pasodoble
To jedyny taniec latynoamerykański, w którym występują
kroki od pięty, akcja swingowa oraz prawie całkowity brak akcji bioder.
Sędziowie szukają charakterystycznej sylwetki torreadora, kręgosłup tancerza
musi być wygięty w łuk. Wyraz artystyczny tego tańca ma duży wpływ na ostateczną
ocenę sędziów. |
